شکست، آغازی است بر بحرانی ناشناخته؛ جایی که افکار در هم می‌تنند و تردید، آدمی را در برزخ سردرگمی رها می‌سازد. در این پیچ و خم‌های تاریک، هر مسیری ممکن است به نقطه آغازین بازگردد، و ذهن انسانی خود همان هزارتویی است که در آن هم گم می‌شویم و هم امکان نجات می‌یابیم.
در میان این آشفتگی و ابهام، نوری از افق آگاهی می‌تابد؛ نوری که از جنس علم، شناخت، و خرد است. تنها این پرتو آگاهی است که قادر است دیوارهای هزارتو را فرو ریزد و مسیر رهایی را بر ما آشکار سازد. شکست نه پایانی تلخ، که آزمونی است دشوار برای یافتن چراغی در تاریک‌خانه ذهن و گشودن افق‌هایی نوین.
