امروزه همکاران دندانپزشک و حرفه دندانپزشکی متأثر از شرایط اجتماعی و تصمیم‌گیری‌هایی بدون حضور شایسته نمایندگان صنفی، و دستورالعمل‌های ابلاغی دور از واقعیات موجود، با مشکلات متعددی روبرو هستند.
با توجه به استمرار تورم نفس گیر چهل درصدی در هفت سال گذشته، که سمی مهلک در هر نوع رویکرد اقتصادی به حساب می‌آید، هزینه تمام شده خدمات دندانپزشکی، که بخش بزرگی از آن ارتباط مستقیمی با تجهیزات و مواد مصرفی دارد، رشدی بی‌سابقه و نگران کننده داشته است.
در بستر این وضعیت اجتماعی-اقتصادی ناپایدار، و اضافه بر آن سیاستگذاریهای متنوع و گاه متضاد حوزه دندانپزشکی (آموزشی و حرفه‌ای) و مواردی از این دست، چشم انداز مثبت صنف و حرفه و امید به آینده بسیار سؤال برانگیز شده و ادامه فعالیت برای همکاران دندانپزشک بسیار سخت و دشوار گردیده تا آنجا که تأسیس و تجهیز مطبی حداقلی برای همکاران جوان تازه وارد به بازار کار، تبدیل به یک ریسک بزرگ کاری و آرزویی دست نیافتنی شده است.
فراتر از آن آمار نگران کننده افسردگی و بی‌انگیزگی در بین دانشجویان و رزیدنت‌های پزشکی و دندانپزشکی است که با تأسف بسیار، به دلیل شرایط اقتصادی و اجتماعی کشور و نیز در سایه تکرار بی‌توجهی‌های برخی سیاستگذاران آموزشی و درمانی و بی‌مبالاتی در تصمیمات سرنوشت ساز، زمینه بحران‌هایی چون خودکشی را فراهم آورده است.
متأسفانه، بر همین اساس و بر طبق آمارهای در دسترس، و به خاطر همین شرایط دشوار تحمیلی، نه تنها همکاران جوان که بسیاری از همکاران با سابقه نیز ترک وطن نموده و یا در صدد مهاجرت از کشور هستند!
ما معتقدیم پراکندگی و نداشتن نقشه راه کارشناسی شده، مشارکت ندادن مؤثر نمایندگان و نهادهای صنفی حوزه دندانپزشکی در تصمیم‌گیری‌های مرتبط، و نداشتن اطلاعات صحیح از بخش‌های مختلف دندانپزشکی کشور، منجر به تصمیمات غیرکارشناسی شده و ضمن عدم کارآمدی لازم برای مردم عزیز به عنوان گیرندگان خدمت، تضعیف جایگاه و اثر گذاری حرفه را به دنبال خواهد داشت.
اکنون زمان آن رسیده است که با درس گرفتن از چالش‌های موجود و آزمون و خطاهای تکراری با تحمیل هزینه‌های گزاف، نهادهای صنفی در اموری مهم مانند تعیین تعرفه‌ها، خود نظارتی در امر درمان و مشارکت داده شدن در امور مهم مربوط به مالیات و تدوین قوانین و‌مقررات مربوط به روابط کار حضور جدی‌تری داشته باشند.
بدیهی است به همان میزان که نقش تشکل‌های صنفی و نمایندگان دندانپزشکان در تصمیم‌گیری‌های مرتبط تضعیف می‌گردد، تصمیمات و سیاستگذاریهای انجام شده در خلاء، از واقعیت موجود صنف بیگانه‌تر و در نهایت ضمانت اجرای آن تصمیمات و دستورالعمل‌ها نیز بدون پشتوانه‌تر خواهد شد!
ما در انجمن صنفی کارفرمایی دندانپزشکان تهران، با درک شرایط کاری و نیازهای مرتبط با آن، معتقدیم که حتی با فرض همراهی نهادهای سیاستگذار و تصمیم ساز، بدون مشارکت فعال و همراهی همکاران در چارچوب تشکل‌ها و نهادهای صنفی، نمی‌توان آن چنان که باید تأثیر گذار بود، و تغییر پایدار به نفع صنف ایجاد کرد، پس ما ضمن تأکید دوباره بر مطالبات به حق صنفی، در طی این مسیر دشوار، خود را دلگرم به پشتیبانی همکاران دندانپزشک می‌بینیم و بر مطالبه‌گری خود برای بهبود شرایط صنفی استوار خواهیم ماند.
انجمن صنفی کارفرمایی دندانپزشکان استان تهران
