🔷🔷🔷
یادداشت وارده
✍ فخرالدین حیدریان
۱ . امروز اختتامیه شصت و دومین کنگره ی سالیانه ی جامعه دندانپزشکی ایران بود،
همایشی بزرگ در حوزه علمی و صنفی، که چند سالی است به همت فعالان صنفی جامعه دندانپزشکی ایران ، جایگاهی معتبر در تقویم جامعه پزشکی کشور پیدا کرده است.
۲ . یقینا برگزاری همایشی در مقیاسی چنین بزرگ، توسط یک نهاد صنفی مستقل، در کشوری که نهادهای حاکمیتی چندان روی خوش به این سوی ماجرا نشان نمی دهند، و حتی بعضا هر گام و هر فعالیت مستقلی با چالش و دست اندازی مواجه است، کاری سهل و در دسترس نیست، که بی خبر از چالش ها و تنگنا های مسیر، در کنار گود ذره بین بر ضعف های احتمالی آن بگذاریم، و ساده و یکجانبه به داوری بنشینیم!
۳ . طبیعی است که انجام مقدمات و اجرای این گردهمایی بزرگ چند روزه، که ابعاد گسترده و مختلف علمی، صنفی، فرهنگی و تجاری دارد، خالی از ضعف و خلاهای متناسب با حجم رویداد نباشد، پس یقینا نقد و یادآوری کاستی ها می تواند ظرفیت های بیشتری را عیان نماید.
اما مشکل از جایی آغاز می شود، که عده ای با افق دید محدود، چنین رخدادی را در حد نزاع سلیقه ای خود با تن پوش موجه و دلسوزانه صنفی تنزل می دهند! و جایگاه همایشی معتبر را دستاویزی برای نزاع و کوبیدن دیگری قرار می دهند، و به ناحق افراد متولی کار را که احتمالا ذائقه ی متفاوت صنفی داشته باشند را سیبل کرده و کلیت کار را زیر سوال می برند، پس با ساختن انواع حاشیه ها؛ از تشکیک در مباحث مالی گرفته، تا دلواپسی برای پذیرایی از همکاران، و تشبیه طنزآلود و البته سخیف این همایش به #آنتالیا ، (با هدف حساس کردن نهادهای حاکمیتی به پوشش همکاران دندانپزشک خانم) ، جهت ایجاد چالش برای هیات مدیره ، به دستاویز می سازند ، غافل از اینکه حضور افراد و هیات مدیره ها و جایگاهها، دائمی نیست و این نهاد صنفی ماست که زخم بر می دارد، مصداق تمثیل آموزنده سعدی در گلستان که؛
“…یکی بر سر شاخ، بن میبرید…”
۴ . #جامعهدندانپزشکیایران، نهادی صنفی با قدمت و پیشینه ی استوار است ، بزرگان نسلهای مختلف در برش های زمانی متفاوت، سکاندار هدایت آن بوده اند و در این دوره ی طولانی و متلاطم فعالیت، فراز و فرود بسیار تجربه نموده است، بی شک نه بر اساس ادعا و سلیقه، که برمبنای آمار و شاخص ها، موفقیت و اعتبار امروز #اکسیدا ، فرازی ارزشمند از تاریخ فعالیت نهاد صنفی ما خواهد بود.
از این رو شایسته است، همه با هم ، بلند نظرانه و فراتر از منازعات خصلتی و گروکشی های پیش پا افتاده، موفقیت های صنفی را از هر سو به نظاره و شادی بنشینیم، و بر چالشها مسلط شویم، که در تنهایی و پراکندگی آسیب پذیرتر خواهیم بود.
